Setsu Hidden - 4

Rozdział 4

Palące Wyjaśnienia

Setsu zagryzł swoją wargę. Za chwilę miał przyjść Ren, a on nie czuł się  w najmniejszym stopniu gotowy. W jednej chwili pożałował, że wręcz poprosił o tę rozmowę, ale wiedział, że była mu ona bardzo potrzebna.

Był w swoim pokoju. Zapalił lampkę nocną, mimo że było jeszcze jasno na zewnątrz. Spojrzał na wiszące na ciemnych ścianach rysunki i westchnął. Chciał się odwrócić i gdy spróbował, to aż wrzasnął. Ren stał tuż za nim.

- Nie chciałem cię przestraszyć – powiedział Uzumaki.

- Nie przestraszyłeś – mruknął Setsu, próbując się szybko uspokoić.

- Hej, przy mnie nie musisz przecież nic udawać ani kłamać. Nawet przy tak głupich.

Setsu westchnął. Tak, teraz już o tym wiedział, ale przyzwyczajenia wygrały. Po za tym nie chciał, żeby Ren uważał go za słabeusza, który daje się tak łatwo zaskoczyć.

- Wiem, ale byłeś tak cicho – tłumaczył się. Podszedł do okna i usiadł na parapecie.

Ren spojrzał na niego i wydawał się wszystko wiedzieć. Uzumaki wziął kredkę z jego biurka i skierował się do rysunku, przy którym wcześniej obaj stali. Obrazek przedstawiał ich obu trzymających się za rękę. Blondyn uśmiechnął się i narysował serduszko, które ich otoczyło.

- Widzisz? – spytał Uzumaki, kątem oka patrząc się na Setsu. – O wiele ładniej.

Fiołkowooki prychnął, a Ren zaśmiał się lekko.

Setsu zasłonił na chwilę swoje oczy dłońmi, bo poczuł momentalnie gromadzące się tam łzy. Wiedział, że nie będzie płakać, ale dopiero teraz do niego dotarło, jak bardzo brakowało mu tego śmiechu.

Renowi momentalnie zniknął uśmiech z twarzy. Podszedł do chłopaka i pozwolił mu się wtulić w swoje ramiona.

- Tak bardzo – zaczął Setsu.

- Drżysz na mój dotyk. – Ren zmienił temat. – Cały czas – dodał. – Mam nadzieję, że się nie mnie boisz – burknął.

- Nie – odpowiedział po chwili. – To z emocji – wytłumaczył.

- To chyba dobrze.

Setsu oderwał głowę od ramienia blondyna i kiwnął głową. Czarnowłosy ponownie zagryzł wargę. Wiedział, że to zniszczy na stój, ale chciał już zacząć tę rozmowę.

- Ren – powiedział i zaprowadził ich na łóżko, aby usiedli. - Dlaczego odszedłeś?

Uzumaki położył się i ułożył ręce pod głową.

- Musiałem stać się silniejszy. Gdybym nie usłyszał o porwaniu Asha i Makedy, to nadal bym trenował – odpowiedział, patrząc w sufit. - Znalazłem nauczyciela. Dobrego nauczyciela – sprecyzował.

Setsu zacisnął usta, czując, że więcej nie wydusi z chłopaka.

- Co się z tobą działo, gdy odszedłeś? – spytał.

- Głównie trenowałem, ale też trochę zwiedzałem inne Wioski.

- Musiałeś się dobrze ukryć, bo twój ojciec szukał cię wszędzie – przyznał. – Całe ANBU, Ash i Makeda…

- Ty mnie nie szukałeś? – Spojrzał się na Setsu, po czym odpowiedział sam sobie. – I bardzo dobrze, tylko zmarnowałbyś czas – dokończył.

- A Jun? – spytał Setsu.

- O nim nic nie mogę powiedzieć. Tylko on może odpowiedzieć na wszystkie pytania. Ale on się zmienił. Bardzo – dodał.

Cóż, nie takiej odpowiedzi oczekiwał.

- Ty też się zmieniłeś – przyznał Setsu.

- Wiem – odpowiedział.

- A co z… - przerwał, bo nie wiedział, czy chce poruszać akurat ten temat – Sayą?

Ren natychmiast podniósł się i spojrzał się na niego ostro.

- Nie ufaj jej. Kłamie. To ona zabiła Lena. Nawet moja matka to wie, ale najwyraźniej odrzuca tę myśl, bo jak taka malutka, czerwonowłosa dziewczynka mogłaby zrobić coś takiego – mówił szybko z nieukrywaną nienawiścią. – Już wkradła się pomiędzy was. Masz na nią uważać, rozumiesz? Nigdy nie bądź z nią sam na sam. Mimo że jest młoda, to nie znaczy, że jest słaba. Bo nie jest – dodał mocno.

- Ale ty nie znasz naszej Sayi! Może ją z kimś pomyliłeś – próbował ją bronić. – Odprowadzałem ją czasem do domu, kiedy kończyła zajęcia w szkole. Raz miała złamaną rękę i pomagałem ją uzdrowić!

Ren złapał Setsu za głowę i przygniótł go do łóżka.

- Nigdy więcej tak nie mów – powiedział z niebezpiecznym błyskiem w oku.

Nagle cały nastrój padł. Zrobiło się duszno i źle. Setsu czuł się niekomfortowo. Mówił, że nie boi się Uzumakiego, ale w tej sekundzie naprawdę się go przestraszył.

- Ren, proszę cię, przestań – wyjęczał tylko.

Spojrzenie blondyna natychmiast się zmieniło. Jakby chłopak natychmiast odzyskał nad sobą kontrolę. Momentalnie poluźnił uścisk i przestał przyciskać czarnowłosego z całych sił do łóżka. Zamiast tego przyłożył miekko swoje usta do warg Setsu, jakby chcąc ponownie go uspokoić i udawać, że sytuacja nie miała miejsca. A fiołkowooki mu się poddał. Zaczął nieśmiało oddawać pocałunek.

- Czekaj – mruknął czarnowłosy, przerywając czułą chwilę. – A co z twoim ojcem?

Ren skrzywił się. Kolejny temat, na którego nie chciał poruszać.

- Nie powinno cię to obchodzić – odpowiedział.

- Ale… - próbował powiedzieć coś więcej, ale poczuł język wpełzający do jego ust. Wsunął rękę w blond włosy i zamknął oczy, kiedy poczuł jak prąd przyjemności przeszywa jego ciało. Nie mógł pozwolić, żeby Ren przeszkadzał mu w zadaniu nurtujących go pytań. – Ale nadal nie śpisz w domu. U rodziców – sprecyzował.

- Mieszkam u Asha – odpowiedział Uzumaki.

- Ale możesz u mnie, przecież wiesz, że mógłbyś ze mną… - nie dokończył.

Ren parsknął zadowolony i przesunął dłonią po policzku chłopaka.

- To dobrze, że chciałbyś spędzać ze mną więcej czasu – mruknął.

Setsu zacisnął pięść na bluzce blondyna.

- Tak długo cię nie było – tłumaczył się, ale skończył, gdy tylko zobaczył, że Ren marszczy brwi i patrzy na niego jakby chciał coś znaleźć w jego wnętrzu, jakby potrzebował prawdziwej odpowiedzi. Tej realniej, którą ukrywał. Nagle twarz Rena złagodniała. Znalazł to, co chciał, a Setsu nawet nie mógł odwrócić wzroku. Uzumaki czytał w nim jak w otwartej księdze.

- Boisz się o mnie? – spytał, po czym sam sobie odpowiedział. – Jestem silny, obronię się przed każdym i wszystkim – dodał. – Nic mi się nie stanie. Jeszcze zdążysz się mną nacieszyć – zapewnił. – I nie bój się także o siebie. Wojna już jest skończona – dokończył zagadkowo.

- Słucham? – odrzekł od razu Setsu.

Ren nie odpowiedział tylko zaczął całować czarnowłosego po szyi.

*

Setsu powoli odzyskiwał świadomość. Budził się z cudownego snu. Uśmiechnął się łagodnie i odkręcił głowę, żeby spojrzeń na śpiącego obok Rena, ale gdy otworzył oczy, ujrzał, że go tam nie było. Natychmiast się poderwał i odrzucił kołdrę.

W pokoju nie było ubrań Uzumakiego i nie wyczuwał w pobliżu jego chakry. Miał okropnie złe przeczucia. Pewnie Ren po prostu poszedł trenować albo musiał coś załatwić. Te myśli miały mu przywrócić spokój, ale było jeszcze gorzej. Chwycił za swoje ubrania i zaczął je na siebie zakładać.

W ciągu paru sekund wręcz wyleciał przez okno. Ren mógł wrócić do mieszkania Asha i właśnie tam zamierzał się skierować. Nigdy nie był u Uchihy, ale wiedział, gdzie chłopak mieszka.

Wdarł się do jego sypialni, otwierając okno swoją chakrą. Ash pochrapywał cicho. Oddychał łagodnie rozłożony na łóżku. Setsu skierował swoją dłoń na ramię Uchihy i chciał go obudzić. Zanim jednak dotknął go, zielonooki wybudził się ze snu i otworzył swoje oczy.

- Setsu? – powiedział zaspany i ziewnął. – Co ty tu robisz? – dodał i wsparł się na dłoniach, aby się podnieść. Teraz już tylko siedział, a pościel zsunęła się z jego ramion.

- Gdzie jest Ren? – zaczął od razu.

Ash rozejrzał się po pokoju i przetarł jedno oko.

- Tu go nie ma – odpowiedział i zszedł z łóżka. Wyszedł z pomieszczenia i wrócił. - Nie ma jego butów i plecaka. Pewnie poszedł trenować.

Setsu odetchnął. Nie miał najlepszych relacji z Ashem i strasznie mu zazdrościł przyjaźni z Renem, ale teraz nie miał się o co martwić. Chłopak nieco go uspokoił.

- Nie, czekaj, coś sobie przypomniałem.

Fiołkowooki zaczął się niecierpliwić. Zmarszczył brwi.

- No, mów – ponaglił go.

- Przebudziłem się w nocy i zobaczyłem Rena, gdy go spytałem, co robi, to odpowiedział – Ash wykrzywił swoje usta i rozszerzył oczy – że niedługo wraca – dokończył i podniósł swój wzrok na niższego chłopaka.

- Idziemy do Hokage – zadecydował szybko Setsu.

Ash kiwnął głową i zaczął przy chłopaku zmieniać swoje ubrania.

Setsu był pewien, że nigdy tak szybko nie biegł. Nie chciał się dowiedzieć, że Ren znowu od niego odszedł. Nie po tej nocy. Nie mógł zostać sam.

A w gabinecie Hokage była Moegi i właśnie składała raport.

Wszystkiego się dowiedzieli.

Ren opuścił Wioskę w nocy.