Setsu Hidden - 3

Rozdział 3

Mrzonki

Setsu otworzył oczy, powoli wybudzając się z kojącego snu. Był taki wyspany jak nigdy. Leżał na plecach i wpatrywał się w konstrukcję namiotu. Uśmiechnął się i zakrył twarz swoimi dłońmi. Nie chciał patrzeć na bok, ale wiedział, że Ren był tuż obok niego. Słyszał jego miarowy, spokojny oddech.

Nie mogąc się nacieszyć, przechylił głowę w kierunku chłopaka. Aż chciał zamruczeć, kiedy zobaczył jego profil. Przybliżył się odrobinę, położył swoją dłoń na jego piersi i głowę na jego obojczyku tak delikatnie, aby nie obudzić blondyna, który pomruknął tylko.

Czuł się nieziemsko. Zamknął oczy i skupił się na oddechu Rena.

- Setsu. – Usłyszał.

Fiołkowooki podniósł swój wzrok i dopiero teraz mógł zauważyć, że Uzumaki już nie spał. Najwidoczniej obudził się, gdy tylko się do niego zbliżył. Momentalnie się zarumienił, chociaż bardzo chciał, żeby te przeklęte rumieńce zniknęły z jego twarzy. Czuł jak palą go policzki.

Ren przetoczył się na niego i teraz nad nim górował. Setsu spojrzał na chłopaka, który na nim leżał i trzymał ręce po bokach jego głowy. W oczach Uzumakiego pojawił się błysk, a Setsu aż przeszedł prąd po ciele. Zadrżał, szybciej oddychając. Ren zbliżył się i musnął jego usta. 

- N-Nawet nie umyłem zębów ani w ogóle się nie myłem – powiedział, odrywając się od blondyna. - Nie powinieneś mnie teraz całować – stwierdził, jąkając się. W duchu skarcił się. Co on sobie myślał? Nie chciał tego przerywać, ale  czuł się niekomfortowo. Pragnął wyglądać lepiej dla tego chłopaka.

- Wstydzisz się? – spytał albo raczej stwierdził, odgarniając grzywkę z czoła chłopaka. - Niepotrzebnie – stwierdził. – Przecież bardzo dobrze cię znam. Zawsze znałem. Od małego – dodał. – I wiesz, że przy mnie nie musisz udawać. Nie było mnie przez trzy lata, a ty w ogóle się nie zmieniłeś. Ty po prostu po skończeniu Akademii zacząłeś udawać kogoś, kim nie jesteś.

- Gdzie są Katon i Chase? – powiedział, chcąc zmienić temat.

- Przygotowałem im oddzielny namiot. Umówiłem się z nimi i pozwolili mi do ciebie przyjść. – Uśmiechnął się.

Setsu musiał zapamiętać, żeby udusić tych dwoje, a przy okazji im ogromnie podziękować. Ren był z nim. Tutaj. Tak blisko.

Uzumaki pochylił się i musnął jego usta, a następnie je oblizał.

Setsu westchnął cicho. Jego ciało nadal pamiętało ten niewinny dotyk ust białookiego, kiedy kończyli Akademię. Nawet nie był świadomy jak bardzo brakowało mu samego ciepła chłopaka.

Fiołkowooki wyciągnął ręce i głowę blondyna, mocno przyciągając go do swoich spragnionych ust. Zaczęli się całować bez opamiętania. Obaj mieli zamknięte oczy, jednak ta chwila nie mogła trwać wiecznie. W umyśle Setsu panowała burza. Nie otrzymał zbyt wielu odpowiedzi.

- Więc znowu jesteśmy przyjaciółmi? – spytał z nadzieją, odrywając się od rozkosznych warg Rena.

Chłopak zaśmiał się miękko.

 - Tak, Setsu, jesteśmy – mruknął. – A kiedyś przestaliśmy nimi być? – spytał zadziornie.

- Wiesz, że tak – odpowiedział. - Ja wszystko zepsułem – powiedział, zamykając oczy. Aż czuł ból, kiedy o tym wspominał. Był taki wrażliwy. Tylko, że nikomu tego nie pokazywał. Jedynie jego tata – Sai i Ren wiedzieli o tym.

- Nieprawda – stwierdził Ren, odgarniając chłopakowi czarną grzywkę z czoła. – Tylko się oddaliliśmy. Dopiero, gdy odszedłem, to zacząłem o tobie myśleć. Co się stało z moim przyjacielem? Przecież cię znałem, bardziej niż inni – dopowiedział. – I dopiero  wtedy tak naprawdę zauważyłem, że nigdy ode mnie nie odszedłeś. Zawsze o mnie myślałeś, prawda? – spytał.

W oczach Setsu pojawiły się łzy.

- Cały ten czas – odpowiedział, wreszcie wyznając prawdę. Czuł się jakby spadł z niego wielki ciężar. – Kiedy udawałem, że chcę z tobą walczyć, ja tylko desperacko pragnąłem twojej bliskości. – Jego głos zaczął przypominać szloch. Usłyszeć można było tak głęboki ból. – Nigdy o tobie nie zapomniałem, a ty wydawałeś się mnie cały czas ignorować i krzywdzić.

- Byliśmy dziećmi – powiedział na swoje usprawiedliwienie Ren.

Uzumaki wstał z Setsu i rozpiął jego śpiwór. Usiadł po turecku i pociągnął czarnowłosego tak, aby ten obejmował go nogami i rękami. Sam wtulił się w jego szyję.

- Dziękuję ci – zaczął ponownie Ren. – Kochałeś mnie przez ten cały czas, a ja nie chciałem tego, z jakiegoś powodu, do siebie dopuścić.

- Musimy porozmawiać – stwierdził Setsu. – I to będzie długa rozmowa.

*

Setsu był cholernie przerażony.

Nawet nie miał czasu realnie porozmawiać z Renem, bo cały czas miał pracować w szpitalu albo uczestniczyć w treningach. A kiedy myślał, że będzie miał jeden wolny dzień, to Neji poinformował go o spotkaniu na polu przy wodospadzie po wspólnym treningu.

Słońce właśnie zachodziło. Wszyscy usiedli na trawie przed swoimi mentorami. Była nawet Hinata, której nie powinno tutaj być. Jej miejsce tymczasowo zajęła Temari, ale matka Rena czuła się zobowiązana do uczestniczenia we właśnie tej rozmowie.

Shikamaru westchnął.

- Jak wiecie Wioska Chmury wypowiedziała z nami wojnę – zaczął. – Musimy wam wyjaśnić parę kwestii.

- Właśnie z tego powodu tutaj jesteśmy wszyscy – wyjaśniła Hinata.

- Pokój został zakłócony, a my musimy go przywrócić, jednak gdy rozmowy pokojowe nie zdadzą skutku, to będziemy musieli walczyć.

- Boję się tej wojny – przerwała Kelsa. - Nie wierzę, że coś takiego nadeszło. Tyle lat pokoju.

Setsu zadrżał. A co dopiero on miał powiedzieć? Będzie tysiące rannych. Może zginąć, jego ojciec może zginąć i nawet Ren… Nie chciał o tym myśleć.

- Kiedyś musiało nadejść, nic nie trwa wiecznie – podsumowała smętnie Temari. Spojrzała na swojego męża i złapała go za rękę.

- Wszystko kiedyś wybuchnie i zamieni się w proch – mruknął pod nosem Sestu.

Fiołkowooki zamyślił się.

- Wasi rodzice walczyli w największej Wojnie jaka dotychczasowo była i wspólnie ją wygraliśmy dla was – kontynuował Hyūga.

- I teraz przyszła kolej na nowe pokolenie – dopowiedziała Hinata, którą objął kuzyn.

- Przejdziecie przez szybki trening. Będą szkolenia w Akademii każdego wieczora. O medykach, planach. Dostaniecie ekwipunki, a potem zwoje z jedzeniem. Damy wam tyle, ile się da – zakończył Shikamaru.

Setsu przełknął nerwowo ślinę. On będzie musiał patrzeć na tych rannych ludzi i próbować ich ratować. Wiedział, że będzie w oddziale medycznym. Spojrzał się na Rena, który siedział przed nim. Chciał go dotknął. Podniósł rękę i skierował dłoń do jego blond włosów, w ostatnim momencie cofnął ją. W wojnie nie ma czasu na miłość, ale wiedział, że będzie patrzył na walczącego Rena i gdy nadejdzie taka chwila włoży całą swoją chakrę, żeby go uleczyć.

- Choćbyś miała przeżyć tylko jedna osoba, to będziesz to ty – wypowiedział bezgłośnie. – Ren.