Rozdarta Rana - 28

Cisza

Ren wreszcie znalazł Karasu. Byakuganem wykrył jego i Hiro po przeciwnej stronie od jego wejścia. Było w miarę wcześnie, a Sana nadal spała. Przebudził białowłosą. Ta przeciągnęła się i wstała. Pomimo tego, że dziewczyna była lekka, to noszenie jej tyle czasu okazało się katastrofalne dla jego rąk.

- I wtedy mówię ci, powiedziałem najpierw, że jest straszna, a potem spytałem, czy za mnie wyjdzie! Rozumiesz to?! – krzyczał i mocno gestykulował.

- Azula na pewno nie wzięła tego na poważnie – odparł okularnik.

- A to niby dlaczego, co? – Karasu stanął przed Hiro, zasłaniając mu drogę. 

- Eeeee… - zaczął. Nie chciał, aby chłopak odebrał go źle. – Bo jest starsza?

- I tak zostanie moją żoną – rzucił z pewnością.

- Myślałem, że jej nie lubisz – odpowiedział Hiro, poprawiając swoje okrągłe okulary na nosie.

- Bo tak jest! – odpowiedział, nadymając policzki i składając ręce. – O Ren… - rzucił.

- Co?!

Hiro odwrócił się do punktu wskazywanego przez chłopaka. Ren stał razem z Saną na gałęzi wielkiego drzewa. Chwilę potem oboje zeskoczyli na ziemię.

- Cześć – zaczął Uzumaki.

- Sanaaa – przeciągnął Karasu i wyrwał się do dziewczyny.

Jednak dziewczyna postanowiła nie wpaść w ramiona Inuzuki i walnęła go w głowę.

- Za co?! – krzyknął.

- Całą noc cię szukaliśmy! Wiesz, ile to czasu?! – zaczęła wrzeszczeć, a chłopak masować głowę.

- Nie sądziłem, że to z tobą przyjdzie mi się zmierzyć – powiedział Hiro do Rena. Spojrzał na niego swoimi czerwonymi oczami.

- Spotkałeś już kogoś? – spytał białooki.

- Tak – Pokiwał głową. – Sakena – odpowiedział. – Szykował się do walki z Chase’em z Wioski Piasku.

- Będzie miał ciężko – odparł Ren. – Syn Kazekage jest silny – dodał, wspominając walkę chłopaka z Ashem.

- Saken ma swoje sztuczki – odpowiedział tylko z uśmiechem.

- Jak się życie w Wiosce Chmur? – spytał blondyn.

- Jest wspaniale – odparł z iskierkami w oczach. – Wszystko jest zorganizowane. Dostajemy misje z innych Wiosek. Biedni mają lepiej i otworzono sierociniec! – mówił z podekscytowaniem.

- Wydajesz się być bardzo szczęśliwy – rzucił Ren.

- Bo tak właśnie jest – przyznał Hiro. – Ja i Saken dorastaliśmy na ulicy. Ledwo przeżyliśmy i potajemnie uczyliśmy się jutsu, obserwując dzieciaki z Akademii, aby się bronić – dodał z bólem w głosie. Te wspomnienia go raniły, ale to… dawne czasy. – Ja i Josenka tam pracowaliśmy i nadal będziemy to robić po Egzaminie.

- A Saken?

- Postara się dołączyć do ANBU – odpowiedział.

- To genialnie! – stwierdził Ren, po czym sobie coś przypomniał. – Ale chwila... wy obaj macie nazwisko – dokończył.

- Yūhi – powiedział chłopak.

- Przypomniało mi się – skupił się – że była sensei mojej mamy ma tak na nazwisko.

Hiro otworzył szerzej oczy.

- O czym ty mówisz? – odrzekł od razu zaskoczony.

- Kurenai Yūhi – mówił Ren. – Możecie pochodzić z innej części rodziny, ale… po Egzaminie powinniście się z nią spotkać… Oczywiście po tym – dodał.

Hiro kiwnął głową i zakrył na chwilę twarz dłońmi. Łzy na sekundę zebrały mu się w oczach. Wziął głęboki oddech.

- Możemy już zacząć walczyć? – spytał czerwonooki, przyjmując pozę do walki.

- Mam nadzieję, że dużo trenowałeś.

*

Pokonał Hiro tym, że zablokował chłopakowi wszystkie punkty chakry. Może jedynie o nim powiedzieć to, że ma serce większe od mięśni. Próbował go na początku zaatakować taijutsu, a potem porazić stylem błyskawic.

Tym sposobem teraz maszerowali przed nim Sana i Karasu.

- Kiedy dotrzemy do tego azylu?! – darł się Inuzuka.

- Hej, wiesz, że jeśli będziesz tak krzyczał to wielki zły pan nas znajdzie i mi was zabierze? – wyszeptał groźnie ze sztucznym, strasznym uśmiechem.

Karasu nagle zatrzymał się i zasłonił  twarz rękami.

- Ale ja jestem głodny! – jęczał.

Sana walnęła go po głowie.

- Ja też, ale jakoś nie marudzę! – krzyknęła, po czym zaburczało jej w brzuchu. – Co ja gadam… Chcę do Ichiraku! – zawyła białowłosa.

Wziął pigułki, które przekazał mu Hiro. Dał im dwie brązowe kulki, a sam wziął niebieską.

- Bierzcie – mruknął Ren.

- Co to? – spytała Sana, podejrzliwie patrząc na podarek od Uzumakiego.

Karasu nie miał takich oporów, od razu zjadł kulkę.

- Aleeeee dobre! – przeciągnął. Oczy aż mu się zaświeciły. – Mogę jeszcze jedną?

Ren pokręcił głową.

- To jest pigułka żywieniowa. Wypełnia żołądek i dodaje energii – wyjaśnił im.  – Jakbyś wziął dwie, to prawdopodobnie byś dużo przytył i na pewno nie miałbyś szans u Azuli. - Tym argumentem przekonał chłopaka na sto procent.

Sam potrzebował tej konkretnej. Kiedy był u Kōsuke, to Amon stale nad nimi eksperymentował. Wiedział, że błękitne zaspokajają potrzebę snu.

- To ile jeszcze zostało do tego azylu? – rzucił Karasu.

- Dotrzemy przed zachodem słońca, jeśli zaczniemy biec – odpowiedział Ren.

- To na co czekamy?

*

Dotarli w tym czasie co Makeda z Hane i Bashim.  Ren pomachał do kuzynki. Ich azyle były właściwie bliźniaczymi budynkami, więc Sana i Karasu od razu tam weszli.

- Agh! Jesteśmy skończeni! – usłyszał Ren. – Tu jest… - przerwała Sana.

- O co chodzi? – spytał Karasu.

- To są kolejne testy! – zaczęła krzyczeć.

- Co?! – wrzeszczał spanikowany. Potem Uzumaki mógł usłyszeć dźwięk tłuczonego szkła i panikującego Karasu. Makeda zaśmiała się podchodząc do Rena.

- Patrząc na ich zadania miałam wrażenie, że mają od nas prościej – szepnęła Hyūga.  – Na pewno mają ciężej pod względem wiedzy.

Ren pokiwał głową.

- My nawet nie mieliśmy takich etapów na Egzaminie na Chūnina… - Podrapał się po głowie. – Ani nawet na Jōnina – stwierdził.

- Racja, ktoś kto nie zna pojęcia chakra mógłby zdać oba nasze Egzaminy, jeśli tylko potrafiłby się nią wystarczająco dobrze posługiwać – mruknęła dziewczyna.

- Jak ci idzie? – spytał Ren.

- Łatwo, zostało mi znaleźć ostatnią osobę tak jak tobie – odpowiedziała, pocierając nadgarstki.

- Też się denerwujesz? – spytał już ciszej blondyn, spoglądając na kuzynkę.

Makeda westchnęła i potarła swoje policzki z przyklejonymi po bokach dwoma plastrami.

- Jeszcze nie widać księżyca, a ja już go czuję – przyznała, spoglądając prosto w białe oczy Rena.

- Ja też – odpowiedział zgodnie z prawdą i spojrzał w pomarańczowe niebo, po którym szybowały ptaki. Słońce już zachodziło.

- Co robimy? – spytała brązowowłosa.

- Mam ochotę poszaleć – dodał ze specyficznym uśmiechem.

*

Nie długo musieli czekać. Gdy tylko skończyli rozmowę o Mii, przed budynkiem pojawił się Date z Wioski Śniegu. Makeda aż wstała z schodków, na których oboje siedzieli.

Białowłosy staną w pozycji do walki.

- A więc ty jesteś moją przeciwniczką – bardziej spytał niż stwierdził.

- Czemu z tobą nie ma numerka?

Makeda zmarszczyła brwi. Nie podobało się jej to.

- Ukryłem Katsu – przyznał chłodno Date.

- Chwila, chwila – wyrwał się nagle Ren. – Skoro Moegi trafiła do szpitala, tu jest Honma, Bashi i Katsu… to kto, do cholery, pilnuje bramy?!

Makeda wybuchła śmiechem, co tylko rozwścieczyło Date.

- Saya – prychnęła.

W oku Rena pojawił się błysk. Przez chwilę się zastanawiam, czy przypadkiem teraz nie przypomina Kōsuke. Jeszcze trzy lata temu, ten chłopak miał tyle samo lat i podżegał go do zabójstwa Gyatamaru na Arenie.

- Z Sasuke na czele – odpowiedział.

Czuł jakby światło, które odbijał księżyc, odbijało się też w jego białych oczach.

- Hej! Mamy walczyć, a nie ucinać pogawędki – przypomniał Date, a z nieba zaczął padać śnieg. Makeda złapała płatek w swoją dłoń, patrząc jak ten roztapia się na jej bladej skórze.

- Ja wam nie będę przeszkadzał, tylko sobie popatrzę – burknął Ren.

Makeda miała ochotę się śmiać, księżyc spoglądał na nią, a w jej głowie od Egzaminu Wstępnego krążyła jedna myśl. To… gdy zabijała Yamagakiego… jej cholernego ukochanego, który ją uwiódł i oszukał… czuła tak ogromny ból jakby ktoś zaczął ciąć i kawałek po kawałku odrywać serce z jej piersi. Ten czyn najwyraźniej ją zmienił bardziej niż pozwalała sobie o tym myśleć.

A potem, gdy pod wpływem Tsukuyomi zabijała Azulę i Nejia, to nie czuła już nic.

Zacisnęła pięści. Musiała sprawdzić, czy jeszcze w ogóle mogła coś czuć.

- Ból zawsze dawał mi siłę – mówiła, podchodząc do Date. Ustawiła się w pozycji do blokowania chakry i aktywowała Byakugan. – Pora sprawdzić czy teraz jestem na tyle potężna, żeby czerpać siłę z samej siebie.

A Ren był z niej dumny.

---------------------------------------------------------

Witajcie, Skarby!
Jeszcze tylko 8 rozdziałów do końca tego tomu, czujecie już to napięcie? Coraz bliżej czegoś ważnego.