Rozdarta Rana - 17

Wyczekiwany Gość

- Dziękuję, że się zgodziłaś ze mną potrenować – zaczął Setsu. - Wszyscy przygotowują się do Egzaminów, a ja nawet nie wiem czy chcę na niego iść.

- Ja nie idę, będę służyć jako Chūnin w oddziale strategicznym, ale muszę się jeszcze dużo nauczyć, potem zajmę się rodziną. Niedługo was wszystkich czymś zaskoczę – dokończyła.

- Będę się szkolił jako medyk, cały czas to robię – burknął.

- Coś mnie ostatnio męczy – przyznała Azula. Odgarnęła kosmyk włosów, który zakrył jej oko. Rzuciła swoje sierpy w podłogę.

- Co się stało? – Azula nigdy nie wyglądała na taką zmartwioną. Zwykle dziewczyna była bardzo pewna siebie, a teraz… wydawała się taka odsłonięta.

- Czy ty chciałbyś mieć kiedyś dzieci? – spytała prosto z mostu.

Setsu aż opadła szczęka na tak bezpośrednie pytanie, jednak po chwili się pozbierał.

- Ja… - zaczął fiołkowooki. – Wiesz przecież, że nie lubię dziewczyn w ten… sposób – odpowiedział, drapiąc się po głowie.

- Wiem – odrzekła. – Ja zawsze o tym wiedziałam, może nawet wcześniej niż ty… - zasugerowała. – Jako jedyny… nie mogłam cię… oczarować. Nie dałeś się omamić mimo moich prób, a testowałam cię duuuużooo razy – przyznała.

Setsu pokiwał głową.

Azula była piękną kobietą. Miała niecodzienną urodę, nie mogła odgonić się od chłopaków. Posiadała błyszczące, sięgające po pas, rozpuszczone włosy w czarnym kolorze i kasztanowe oczy okolone długimi rzęsami. Zawsze ubrana była w nienaganny sposób, zwykle w fioletową sukienkę przepasaną w talii czarną opaską ninja i nosiła długie za łokcie czarne rękawiczki. Chodziła w butach na obcasie. Wyglądała idealnie…

- Ja… nigdy raczej nie będę mógł mieć dzieci – odpowiedział.

- Widzisz, ci wszyscy faceci są tacy sami, nie chcę mieć przy boku jakiegoś chłopaka, który będzie za mną latał jak wszyscy inni. Przez to, że będę przywódcą klanu, to muszę urodzić potomków – kontynuowała. Najwidoczniej Azula miała już przemyślaną całą tę rozmowę.

- Co ty chcesz powiedzieć? – spytał ją Setsu.

- Wiem, że w przyszłości wybiorę pierwszego lepszego mężczyznę, który będzie wysoko postawiony, ale nie wyobrażam sobie tej bliskości. Chyba… nie jestem zdolna do zakochania się – mówiła szczerze. – Ale  chciałabym, żeby mężczyzna, któremu urodzę dzieci był… dobry, szanował mnie, a nie latał za mną z kwiatami.

- Na pewno znajdziesz takiego, nie powinnaś martwić się czymś takim – odparł. – Jesteśmy jeszcze tacy młodzi.

Azula ukryła twarz za włosami. Czuła się niepewnie w tej sytuacji.

- Czy możesz mi obiecać, że… jeśli nie znajdę w przyszłości odpowiedniego mężczyzny, to… ty zapewnisz mi rodzinę?

- Tak – odpowiedział po chwili namysłu.

*

Ren przyszedł złożyć swoje podanie na Egzamin na Chūnina, a potem zaś zaszedł do gabinetu Hokage. Jego ojciec siedział przy biurku.

- Wejdź, wejdź, Ren – zachęcał go. – Dobrze, że jesteś, bo właśnie mam  problem.  Pomożesz mi – powiedział i zachęcił syna, aby usiadł naprzeciwko niego.

- Właśnie byłem u Konohamaru  – poinformował. – Zapisałem się.

- To bardzo dobrze – odpowiedział Naruto z uśmiechem. – Jak wiesz niedługo rozpocznie się nowy rok dla dzieci w Akademii – zaczął Naruto. - Chciałbym posłać Sayę do Akademii.

- Saya jest zbyt słaba, nie powinna walczyć – odezwał się Sasuke, siedzący przy drugim biurku.

Tak, oczywiście. Saya była taka słaba… Potrafiła tylko Chidori i zabijała jakby to było jej jedyne zainteresowanie, jakby właśnie do tego się urodziła.

- To zły pomysł – dodał po chwili Sasuke.

Racja, bo jeszcze Hinata mogłaby się zorientować, że styl walki dziewczyny już kiedyś widziała.

Renowi aż zawrzała krew. Kłamał im tak prosto w oczy.

- Niech pan się zajmie swoim synem. Właśnie wrócił.

I tymi słowami Ren wywołał burzę.

*

Chwilę potem Ren biegł za swoim ojcem i Sasuke, którzy kierowali się w kierunku głównej bramy Wioski.

- Moegi, Honma! – krzyknął Uchiha. Wyglądał na zdenerwowanego. Pewnie zastanawiał się, czy Ren przypadkiem nie kłamał, żeby wytrącić go z równowagi.

- Tak, Hokage-sama! – odpowiedzieli wartownicy i stanęli na baczność.

- Czy ktoś ostatnio przychodził do Wioski? – spytał Naruto.

Moegi podrapała się po głowie.

- Nie, Hokage-sama – odpowiedziała po zastanowieniu się.

- Nikt? – dopytywał się Uchiha.

Reakcja Sasuke dziwiła Rena. Mężczyzna całe życie go traktował jak śmiecia, a teraz… widocznie czuł się… zagrożony. Jun nie był już małym dzieckiem, żeby ponownie dać zapieczętować Sharingana. Pewnie obawiał się tego, że jego najmłodszy syn… nie był już taki bezbronny.

- Nie – odrzekł z przekonaniem Homna. - Jestem pewien, że nikogo nie widzieliśmy.

Uchiha spojrzał się na Rena ze złością. Czuł się oszukany. Oczekiwał, że jego najmłodszy syn skuli się przed nim i będzie prosił o powrót do domu.

- Jest tutaj, czuję go – powiedział tylko na swoje usprawiedliwienie Ren.

- Agh! – krzyknął Naruto. – Czy w ogóle ktoś pilnuje tej bramy? Czy może ja powinienem was wszystkich zwolnić! Ludzie mogą tutaj wchodzić i wychodzić kiedy tylko chcą. A wielkiego węża chcącego zniszczyć Wioskę też byście wpuścili? – spytał z wyrzutem Naruto.

- Nie, Hokage-sama – odparła Moegi. – No, chyba, że by pan pozwolił – mówiła.

Honma zakrył jej usta dłonią.

- Proszę jej nie słuchać – powiedział. – Głupoty opowiada.

Naruto się wręcz załamał. Złapał się za głowę.

- Byakugan! – krzyknął Ren. Sprawdził najbliższy teren. Przez chwilę się przestraszył jak zobaczył nagle Irie, która machała do niego, wskazała palcem stronę, w którą ma iść. – Tędy – powiedział i skierował się w stronę pól treningowych. 

Zastanawiał się, dlaczego Irie była wtedy przy bramie. Widocznie musiała towarzyszyć Junowi albo chciała obserwował Sasuke w swojej niewidzialnej postaci.

Po pewnym czasie dogonili postać zakrytą czarnym płaszczem. Chciał wchodzić akurat na pole treningowe przy wodospadzie. W oddali można było zobaczyć drużynę jedenastą wraz z sensei’em.

Stanęli za chłopakiem, który przestał iść dalej.

- Cześć – odezwał się Ren, zwracając uwagę również drużyny jedenastej.

Postać obróciła się w stronę znajomego głosu i powoli zdjęła kaptur.

Sasuke aż zrobił krok w tył. Jego serce zaczęło bić z zawrotną prędkością. Musiał przetrzeć oczy, bo… chłopak… wyglądał jak Itachi. Sasuke czuł ucisk na sercu.

- Ita… - zaczął.

Chłopak miał ochraniacze na przedramionach i łydkach oraz czarny strój. Jego długie, czarne włosy związane były tasiemką. Sasuke wyciągnął dłoń w jego kierunku. 

A potem Jun otworzył zamknięte oczy. Ukazał się Mangekyō Sharingan.

Ren spojrzał na Sasuke, momentalnie jego wyraz twarzy się zmienił. Wydawał się być  naprawdę przerażony.

-------------------------------------------

Witajcie, Skarby!

Któż to się wreszcie pojawił! Czekaliście?