Zostanie Blizna - 10

Brak Wiary

Wszyscy udali się do loży, gdzie byli ich sensei’owie. W powietrzu dało się wyczuć podekscytowanie i stres. Ogromne napięcie ich dopadło. Teraz mogli już liczyć tylko na siebie. To naprawdę się działo.

Ren czuł ogromną gulę w gardle ze stresu, który także ścisnął jego żołądek. Nie pomagała także świadomość, że obok niego, przy barierce stoi Kōsuke. Ten sam chłopak, który… tak wiele zmienił w jego życiu.

Naruto Uzumaki wstał ze swojego siedzenia w loży i dał ręką znak, aby rozpoczęto losowanie pierwszego pojedynku. Sasuke kiwnął głową, a na tablicy już można było zobaczyć zmieniające się imiona uczestników. Wreszcie zatrzymały się, tak samo jak serce pewnej blondynki.

- Asoka Inuzuka i Hane! Oto pierwsze kunoichi! – krzyknął Sasuke i dłonią przywołał dziewczyny do siebie.

Asoka myślała, że zapadnie się zaraz pod ziemię. Z resztą miała na to ochotę. Nie spodziewała się, że pójdzie na pierwszy ogień. Spojrzała na Katona stojącego obok. Ten położył jej rękę na ramieniu. Obróciła głowę i popatrzyła na Hane. Niebieskowłosa dziewczyna nie wydawała się groźna, ale jednak… obawiała się drużyny z Wioski Piasku. Nasłuchała się wystarczająco plotek o tym, jak zmiażdżyli drużyny z Wioski Ukrytej Chmury, Wodospadu i Skał.

Hane płynnie zeskoczyła z loży od razu na pole walk i stanęła tuż przy Sasuke, który miał rozpocząć ich bitwę.

Asoka wzięła głęboki oddech i doskoczyła do dziewczyny, stając naprzeciwko niej. Nie mogła się skoncentrować. Szukała wsparcia, chociaż wiedziała, że tutaj nikt jej nie pomoże. Próbowała odnaleźć swoich rodziców na widowni, ale jej próby przerwał Sasuke.

- Gotowe? – spytał wyraźnie.

- Tak! – odpowiedziała szybko Hane, a ptaszek na jej ramieniu zaćwierkał.

- T-tak! – rzekła Asoka, chociaż sama nie była tego pewna.

- A więc… - rozpoczął i odskoczył na bezpieczną odległość. – Start! – krzyknął Uchiha, a tłum zawrzał na dźwięk jego słów.

Hane tylko spojrzała się na przeciwniczkę, widziała jej skuloną postawę i jej niepewność. Chciała to wykorzystać.

- Słuchaj… - zaczęła niebieskowłosa. – Jeśli chcesz, to możesz się wycofać i poddać. Nic się nie stanie, jeśli zrezygnujesz, po prosu zdasz kolejnym razem – powiedziała do Asoki. Postanowiła zacząć od łagodnych słów, mówiąc bardzo spokojnie i uprzejmie. Chciała wywrzeć pozytywne wrażenie i nie przestraszyć przypadkiem dziewczyny.

Blondynka złapała za swój blond warkocz.

- Co? – spytała zaskoczona, nawet jej przez myśl nie przeszło, żeby się poddać. Pracowała, żeby tutaj być. Zdała poprzednie testy. Nie zaszła za daleko tylko po to, żeby to wszystko zaprzepaścić. – Nie… - dopowiedziała. – Nie mogę.

Hane zmrużyła oczy i ściągnęła brwi. Musiała zagrać ostrzej, jeśli chciała wyzwolić jakąś reakcję. Chciała dobrze, ale dobra Hane się już skończyła.

- Jesteś tylko podnóżkiem tej czarnowłosej dziewczyny. Azula, tak? Stoisz w jej cieniu i nigdy z niego nie wyjdziesz. Nie z taką nieśmiałością i niewiarą w siebie. Co tu w ogóle robisz, Asoka? – spytała wprost.

- Nie słuchaj jej! – odezwała się Azula z widowni. Cholera, Hyūga nie chciała, żeby przez takie brudne gierki przyjaciółka przegrała.

Hane zaśmiała się cicho i odgarnęła swoje kręcone włosy.

- Słyszysz? Nie powiedziała, że to nieprawda tylko, żebyś mnie nie słuchała. Sama nie chce zaprzeczać sobie – podpuszczała dziewczynę. Kuro aż zaczął na nią syczeć.

- Walcz, Asoka! Nie daj się wywalić! – Azula zdenerwowała się. To jej domeną był podstęp i spryt. To ona była w tym najlepsza, ale nic nie mogła zdziałać na polu bitwy swojej przyjaciółki. Akurat w takiej chwili. Przecież wszyscy zdawali sobie z tego sprawę, ale… wyciągnięcie tego teraz… było okropne.

Inuzuka obróciła się do Hyūgi. Sama nie wiedziała, co o tym myśleć. Nikt w nią nie wierzył. Ona sama też. W pewnym momencie pomyślała, że poddanie się byłoby dobrym pomysłem. Spojrzała na Katona. Uchiha odwrócił się do niej plecami. Najwyraźniej nie mógł na to patrzeć.

- To ma być przyjaciółka? – spytała dobitnie Hane. – To okropne, ale wiesz… - przedłużała swoje słowa. – Z takim podejściem nie znajdziesz prawdziwych przyjaciół i chłopaka. Będziesz zawsze sama.

Asoka poczuła ukłucie w sercu, za które się złapała. Kuro miauknął żałośnie. W jednym momencie wszystkie jej uczucia zamieniły się w gniew. Jeszcze nawet nie zaczęła walczyć.

Dała radę okiełznać bestię w Katonie, nie poddała się wtedy, to nie może i teraz. Nie, kiedy Uchiha na nią patrzył.

- Ja już mam prawdziwych przyjaciół. I wspaniałą rodzinę! I kota! I zdobędę najprzystojniejszego chłopaka na świecie! – Prawie już nie mogła oddychać, tak szybko mówiła. Próbowała wyrzucić z siebie cały ten gniew.

- Tak sądzisz? – podjudzała ją.

- O tak! Ty i twój ptaszek się o tym przekonacie, co nie, Kuro?  - powiedziała do czarnego, małego kotka na swoim ramieniu.

W Asokę nagle wstąpiła nowa siła. Katon obrócił się, żeby zobaczyć całą tę akcję. Rozpuściła swoje piękne, blond włosy związane wcześniej w ciasny warkocz i poprawiła grzywkę opadającą jej na szare oczy.

Pokazała, że urodą dorównuje Azuli, jak i swojej matce. Miała siateczkową bluzkę, a na niej jasnoróżowy top i czarną spódniczkę z wysokim stanem odsłaniające długie nogi. Na jej policzkach znajdowały się namalowane różowe kły.

Poprawiła opaskę na szyi.

- Teraz możemy walczyć! – krzyknęła i ustawiła się w pozycji bojowej.

Hane zmarszczyła brwi.

- Skoro tak sądzisz, to zaczynajmy! – powiedziała i chwyciła swojego wróbla na nóżki. Ten mały ptaszek uniósł ją do góry tak wysoko, że zasłoniła Asoce słońce, a pod światło ta nie była w stanie dokładnie spojrzeć na niebieskowłosą dziewczynę.

Hane puściła się ptaszka i zeskoczyła na Inuzukę, wcześniej atakując ją kunaiami. Asoka nie spodziewała się tak szybkiego i gwałtownego ataku. Zdołała się obronić przed bronią, ale niebieskowłosa skoczyła na nią i przygniotła swoim ciałem. Upadły obie na ziemię i przesunęły się parę metrów po niej. Hane siedziała na biodrach dziewczyny i już miała zamachnąć się na nią kunaiem, żeby zadać jej cios w pierś, ale Kuro zdążył ugryźć ją w łydkę.

- Durny kocie! – odezwała się Hane. Ten moment wykorzystała Asoka i zrzuciła dziewczynę ze swoich bioder. – Nie! – krzyknęła, kiedy ujrzała kota, który prawie doskoczył do jej wróbla i próbował dosięgnąć go pazurami.

- Dalej, kotku! – powiedziała Asoka i nogą wytrąciła kunai z ręki Hane. Niebieskowłosa zaniemówiła z zaskoczenia, ale zaraz się opanowała i ułożyła dłonie w pieczęcie.

- Burza Piór! – krzyknęła, a piórka z jej ubrania zaczęły odrywać się i mnożyć w zaskakującym tempie.

Zaostrzone końcówki poszybowały w jej stronę. Usłyszała jeszcze, jak Kuro miauczy głośno, kiedy wróbel podziobał go w ogon.

- Kuro! – krzyknęła, a ją samą poraniły ostrza. Nie mogła się ochronić, zasłoniła tylko twarz rękami. Z jej dłoni i po udach płynęła krew z cienkich zacięć. W tej chwili pożałowała, że nie potrafiła techniki klanowej swojej matki. - Kuro! Chodź do mnie! – krzyknęła, wyrywając boleśnie pióro ze swojego uda. Kot przestał zajmować się wróblem i doskoczył do blondynki. – Formacja Zwierzęca: Pazury Pumy!

Kuro zaczął się mutować i przybierać postać człowieka. Tak samo jak Akamaru potrafił przekształcać się w Kibę. Chwilę potem ich paznokcie zmieniły się w długie i ostre pazury. Dziewczyna zaczęła biec z szybkością pumy na niebieskowłosą i wróbla.

 Przeciwnicy nie spodziewali się takiej techniki. Prawdopodobnie nie wiedziały nawet, że zwierze może zmienić się w człowieka. Hane nie miała pojęcia, która z postaci była prawdziwą Inuzuką.

- Teraz!

Przekształcony Kuro użył kociej skoczności i dosięgną lecącego w górę wróbla, który zaczął głośno ćwierkać. Następnie złapał go w swoje dłonie i uwięził w nich mocno. Asoka zaś dopadła Hane i zamachnęła się mocno dłonią, chcąc podrapać ją z jak największą siłą.

- Koniec czasu! – przerwał Sasuke.

Dziewczyna szybko schowała pazury. Zacisnęła dłonie w pięści.

Nie spodziewała się, że minęło już piętnaście minut. Nie zdążyła jej zaatakować. Nie zdążyła wygrać.

*

Mimo przerwania walki Asoka czuła się jak wygrana. Poszła do pokoi medyków, żeby ci pomogli jej z bolącą raną na udzie. Gdy tam weszła, to ujrzała kolegów z Wioski, którzy na nią czekali.

- Jesteś wreszcie! – odezwał się Gyatamaru i rzucił się na dziewczynę.

- Gratulacje – powiedział cicho Jun.

- Dałaś radę – pochwalił najstarszy z braci Uchiha.

Katon udawał swoją niewzruszoną postawę, ale w głębi duszy był zadowolony, że członkini jego drużyny ma sporą szansę, by uzyskać tytuł Chūnina. Jednocześnie czuł ulgę, że to nie on musiał z nią walczyć.

Azula stała z boku. Nie wiedziała, co zrobić. Może podejść? Odezwać się? Zaprzeczyć słowom Hane? A może nie robić nic? Nie wiedziała, jaką strategię obrać. Ren przyglądał się jej uważnie.

Katon podszedł do Asoki i podniósł na ręce kuśtykającą dziewczynę. Ta zaskoczona objęła go za szyję i dała się ułożyć na kozetce. Już po chwili weszły dwie pielęgniarki.

- Dzień dobry, wszystkim – zaczęła zielonowłosa dziewczyna i ukłoniła się wszystkim. Ubrana była w standardowy stój ninja i Ren ucieszył się, widząc ją. – Nazywam się Suki i opatrzę cię, Asoka – powiedziała spokojnie do dziewczyny, podchodząc z apteczką. Przykucnęła przy blondynce i wyciągnęła środek odkażający.

- Znowu się widzimy – powiedział Ren.

- Tak – Uśmiechnęła się. – Mam nadzieję, że nie oberwiesz na tyle, żeby ponownie się tutaj ze mną spotkać.

- Wygram każdą walkę! – odpowiedział pewnie, na co Katon prychnął tylko głośno, a Makeda zaśmiała cichutko.

Dziewczyna zaczęła bandażować nogę Inuzuki.

- Zobaczysz, Asoka, będziesz pierwszym Chūninem z całego Egzaminu. Ta dziewczyna z Wioski Pisaku nie miała nawet szans! – mówił Gyatamaru, chociaż wiedział, że Hane wyszła z walki prawie bez szwanku. Podeszła do niej granatowowłosa pielęgniarka, ale ta nie potrzebowała pomocy.

Kuro miauknął, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Trzymał go teraz Jun. Kot pokazał na swoją łapkę. Była dziwnie wygięta.

- Kuro! – krzyknęła Asoka. – Co ci się stało? – spytała, przejmując kota od najmłodszego z braci Uchiha. Pogłaskała pupila po główce.

- Musisz go tutaj zostawić. Zawiadomię weterynarza, że mamy rannego – odezwała się promiennie Suki. Chciała pocieszyć zmartwioną Asokę, która ściskała teraz mocno Kuro. Nie mogła uwierzyć, że dała skrzywdzić swoje zwierze.

Asoka kiwnęła tylko i zeszła z kozetki, bo Suki skończyła zajmować się jej ranną nogą, nalepiła jej jeszcze parę plastrów na nogi i ręce.

Westchnęła głośno. Nie była pewna, czy zostanie Chūninem, a tak bardzo tego pragnęła. Pomimo tej walki, nie zmieniła się. Nadal była tą samą Asoką co wcześniej. Wiązała długie włosy w ciasny warkocz i podeszła do członków swojej drużyny.

- Zaraz kolejna walka, idziemy? – spytała się Azula z pustym wyrazem twarzy.

- Tak – powiedzieli wszyscy, a Asoka pierwsza poszła za dziewczyną.

Nadal była jej podnóżkiem. I nic się na tym polu nie zmieniło.

---------------------------------------------------

Witajcie, Skarby!
A kto będzie walczył w następnym rozdziale? ^^