Rozdarta Rana - 12

Kiedy Uczeń Przewyższa Mistrza

Ren złapał się za głowę.

- Nie mogę uwierzyć, że moją pierwszą misją od powrotu do Wioski jest łapanie kotów! – krzyknął.

Setsu zaśmiał się. On sam był już przebrany w czarne uszy i ogon.

- Nie twoja wina, ale większość wolnych ninja o niskich rangach zajmuje się łapaniem zwierząt – stwierdził. - Koty ninja z Schroniska dla Zwierząt klanu Inuzuka postanowiły się wymknąć, żeby się poopalać – powiedział, chociaż sam nie mógł uwierzyć, że te małe słodkie istotki, otumaniły Asokę i jej młodszego brata, jednocześnie wywołując zamieszanie w Wiosce.

- Musiały bardzo zazdrościć wolności Kuro – rzucił Ren.

Setsu kiwnął głową.

- Wypuściły też inne zwierzęta – dodał, nakładając na włosy Rena opaskę z uszami.

Uzumaki chwycił go za nadgarstki, a Setsu spuścił wzrok na dół.

- Ta ziemia jest aż tak interesująca? – spytał, powątpiewając. Ułożył swoją głowę na szyi na obojczyku Sestu. Ren chciał go dotknąć.

- M-musimy już iść – zajęknął się.

Ren oderwał się i chwycił za sztuczny ogon, który musiał przyczepić sobie do pasa.

*

Ren nie sądził, że nie będzie zdolny do wykonywania swojej pierwszej misji jakkolwiek trudna by ona nie była. Jednak zobaczył to… Katona w przebraniu świnki. Z uszami, ryjkiem i małym ogonkiem. Oficjalnie swoim śmiechem spłoszył wszystkie zwierzęta w promieniu kilometra.

Z jego oczu poleciały łzy.

- Nie chcę zamykać oczu, żeby jak najdłużej nacieszyć się tym widokiem. – Spojrzał jeszcze raz na wkurzonego Katona.

- Zabiję cię, Uzumaki – wycedził ostro Uchiha.

- No, chodź tutaj – odparł. – Chrum, chrum – dodał tylko i chciał przyłożyć chłopakowi, ale nie mógł powstrzymać kolejnej fali śmiechu.

- Widzisz, Katon, jaki jesteś przystojny – powiedział stojący obok przyjaciel z drużyny.

- Nie prowokuj mnie, Chase – odparł. Różowowłosemu drgała powieka i wyglądał jakby miał zaraz wybuchnąć.

Chase tylko rykną cicho i zamachnął pazurkami. Miał na sobie grzywę lwa i ogon.

- Czemu wy macie normalne przebrania? – spytał się z wyrzutem Katon. Cóż, cieszył się przynajmniej, że nie musiał zakładać żadnej maski, źle mu się to kojarzyło. Z tą przeklętą pieczęcią! Z jego cholernym przeznaczeniem!

Po chwili skoczyły do nich Makeda i Azula, które zakryły sobie usta ręką, aby nie wybuchnąć śmiechem.

- Cześć – powiedziała młodsza siostra, gdy się opanowała.

Makeda była łasicą, a Azula pandą.

Nagle z góry spadła Asoka przebrana za królika wraz z Karasu ubranego w strój psa. Chwilę potem wypatrzyła ich Kelsa w przebraniu lisa.

- Macie już kogoś? – spytała rudowłosa.

- Miałbym, gdyby Uzumaki nie wystraszył wszystkich zwierząt! – powiedział z wyrzutem.

- No, już, nie gorączkuj się. Musiałem – odparł.

- Widzieliście może niedźwiedzia? – spytał nagle biegnący w ich kierunki Bashi, był cały zasapany.

Siostry Hyūga aż przeszedł dreszcz.

- Niedźwiedzia?! – wykrzyczała Azula. – Twoja rodzina, Asoka, ma niedźwiedzia?! No, nie. W to nie mogę uwierzyć – broniła się.

- Widzę, że nie tylko ja mam okropne przebranie – Ucieszył się Katon.

Bashi potarł się palcem pod nosem.

- Nie – odpowiedział. – Tylko ty.

Katon spuścił głowę w dół. Już nic go nie pocieszy.

*

Wyszło na to, że Katon jako pierwszy znalazł świnkę, którą miał znaleźć.

Setsu został odurzony kocimiętką, więc Ren musiał go nieść na plecach. Ale w końcu dorwał wszystkie koty i odstawił je do schroniska i rozgorączkowanej Ino.

Postanowił, że pomoże innym w zadaniach. Usłyszał głośny ryk. Od razu skierował na do miejsca dźwięku. Okazało się, że w niedźwiedź postanowił zażyć kojącej wody, więc znalazł go w Gorących Źródłach.

- Bashi, co się dzieje? – krzyknął do Umino.

- Próbujemy go stamtąd wydostać, ale skubaniec się broni! - odpowiedział

Ren spojrzał na Katona, którego niespostrzeżenie podgrzewał wodę, tak, aby niedźwiedź sam postanowił wyjść.

Chase za to prowokował zwierze.

- Grubciu… - zaczął chłopak.

- Nie nazywaj mnie Grubciu! – Odpowiedział od razu - Jestem wielki Taemasu z Wioski Ukrytej w Liściach!

Woda zaczęła nagle go parzyć i szybko wyskoczył ze źródła.

- Wy… - rozpoczął niedźwiedź.

- Uciekamy! – krzyknął Bashi i zaczął pędzić w stronę schodów.

- Co?! – Ren nie zorientował się, że właśnie tuż za nim stał Teamasu.

- Biegnij! – wrzasnął Katon.

Nagle zerwał się i zaczął biegnąć jakby się paliło. Z Setsu na plecach było to trudniejsze.

W końcu padli po takim czasie tuż obok Schroniska. Całe szczęście, że zauważył ich Kiba. Natychmiast poderwał się i podbiegł do nich.

- Nie wolno, Masu-Masu – pogroził palcem niedźwiedziowi jakby ten był małą wiewiórką.

- Masu-masu? Heh? – zaczął Ren, ale zwierzę na niego ryknął i skierował się na swoje miejsce.

- Dobrze się spisaliście, chłopaki – Kiba się uśmiechnął. – Potrzebujecie może pomocy? – spytał się mężczyzna. Wyglądali jak duchy, wymęczeni i zerową energią do życia.

- Chyba damy sobie radę – mruknął Chase, chociaż nawet się nie poruszył.

- A to nie będę wam przeszkadzał.

I zostawił ich leżących na trawie. Tak po prostu.

*

Sasuke nagle wstał zza biurka i spojrzał na skalne podobizny Kage. Nigdy nie sądził, że jego twarz też tam będzie. A jednak. Naruto zaproponował mu, aby rządzili razem i dzielili odpowiednio obowiązki. Ten system działał wspaniale, ale Uzumaki jeszcze nie wiedział, że od władzy można się uzależnić. Błędem było pozwolenie mu na tyle, a Naruto miał się wkrótce o tym przekonać.

Blondyn również wstał zza swojego biurka. Wyciągnął się i ziewnął. Robota papierkowa go wykańczała. Spojrzał za okno. Widział drużynę pierwszą, która opiekowała się dzieciakami z Akademii. Śmiały się i bawiły na lekcji w terenie.

- Czy to pokolenie nie miało być słabsze? – spytał Naruto.

Sasuke zwrócił na niego uwagę.

- Tak myślałem, a jednak… - przerwał na chwilę. – Dzieci zostają Kage – dokończył.

Naruto westchnął.

- Grupa obecnych Chūninów może już spokojnie przystąpić do Egzaminu na Jōnina – przyznał. - Skoro wojny nie będzie, trzeba wrócić do normalnego życia i zająć się pracą dalej.

- Racja, niedługo trzeba będzie zacząć przygotowania.

Naruto spojrzał na Sasuke.

- Gdy byliśmy w ich wieku, tylko Neji był Jōninem – stwierdził. - Nadawał się.

Sasuke spojrzał zza okno na swojego syna, który trzymał za rękę jakąś małą dziewczynkę o jasnozielonych włosach. Zapewne się zgubiła i Ash ją znalazł.

- Fizycznie są silni, ale psychicznie to dzieci – powiedział Uchiha. – Trzeba zaostrzyć zasady albo…

- Albo? – spytał Naruto.

- Albo dzieci będą wychowywać dzieci – powiedział dobitnie.

- I bronić naszą Wioskę – dodał Naruto. - Nie są gotowi – zgodził się.

- Gdy już nadejdzie ta pora, to się tym zajmę. Oddzielę dorosłych od dzieci. Złamię ich pewność siebie Egzaminem Wstępnym – powiedział pewnie Sasuke. Już miał wizję tego, co zrobi. To będzie dla niego wyjątkowy trening.

- Tylko nie bądź zbyt surowy  – poprosił go Naruto.

- Będę – odparł Sasuke, siadając przy biurku. Musiał wracać do raportów. - Życie shinobi jest zimne i surowe.

---------------------------------

Witajcie, Skarby!

Przedstawiłam Wam niby zwyczajny rozdział. Oderwanie od wojny, trochę spokoju i zwyczajności... ALE... Sasuke jak zawsze musiał zepsuć przyjazną atmosferę. 
Co sądzicie o nadchodzącym Egzaminie na Jōnina?