Rozdarta Rana - 11

Przyjaciele od Serca

Ren wiedział, że w oddziale pokojowym do Wioski Ukrytej w Liściach będzie Kōsuke, ale nie sądził, że pojawi się też również Irie. Miał nadzieję, że razem z nimi pójdzie także Jun, ale ten widocznie chciał jeszcze się przygotować do powrotu.

Obok Rena szedł jeszcze Hiro Yūhi. Chłopak, którego imię poznał niedawno. Miał czerwone, okulary i ciemnobrązowe włosy.

- Jak to możliwe, że jesteś synem samego Hokage? – odezwał się chłopak.

- Taki się urodziłem – odpowiedział Ren.

- I przyszedłeś tutaj tak po prostu? – spytał zaskoczony Hiro.

- Zależy mi na waszej Wiosce – odpowiedział – i pokoju, w końcu Chmura wypowiedziała wojnę – dodał.

Hiro kiwnął głową.

Zbliżali się do bramy Wioski. Była otwarta.

- Stać! – krzyknęła Moegi, wybiegając kawałek. – Ren?! – krzyknęła nagle dziewczyna.

Podbiegli do niej Katsu i Honma.

- Uzumaki! – wrzasnął Aburame. – A więc wróciłeś!

- A co? Nie wierzyłeś mi, że wrócę? – spytał z wrednym uśmieszkiem Ren.

- Ale oni nie wejdą – stwierdził Honma, wskazując ręką na shinobich Wioski Chmur. Aburame wyciągnął kunaia.

- Jesteśmy tutaj z misją pokojową. Mamy wiadomość od nowego Raikage – powiedział spokojnym głosem Kōsuke. Uśmiechnął się. Ren wiedział, że mężczyzna udawał miłego, ale nikt tutaj oprócz niego i Irie o tym nie wiedział. - Wezwijcie Hokage, to się przekonacie.

Moegi kiwnęła głową, a Katsu zaczął biec do budynku Hokage. Taijutsu chłopaka było imponujące, w ciągu sekundy stracili go z oczu.

W ciągu paru minut do bram skierowali się Naruto, jak i Sasuke wraz z Konohamaru i zespołem Jōninów.

- Witajcie – zaczął pierwszy Kōsuke.

- Znam cię – odezwał się Sasuke i zmarszczył brwi. -  Byłeś na Egzaminie na Chinina.

Kōsuke kiwnął głową.

- A teraz jestem prawą ręką Raikage – odpowiedział. – Dobrze, że mnie pamiętasz, bo… moja historia będzie opowiadana przez pokolenia – dodał odważnie.

Sasuke prychnął i uniósł podbródek wyżej.

- Jesteś zbyt pewny siebie – stwierdził.

- Bo mam powody – przyznał Kōsuke. – Ale nie po to tutaj jesteśmy.

- Ren, dlaczego jesteś z nimi? – spytał Naruto, patrząc się na shinobich z Wioski Chmury ubranych w białe stroje.

Spojrzał na ojca i uśmiechnął się.

- Wioska Chmury wyruszyła tutaj z prośbą o pokój – odpowiedział szczęśliwy. Nie chciał się przyznawać, ale właśnie przez tę sytuację, zapragnął sam kiedyś objąć władzę i uratować Wioskę.

- Jak to? – odrzekł od razu.

- W Chmurze był zamach stanu. – Tą informacją wywołał poruszenie. Naruto otworzył szeroko usta ze zdziwienia. Spodziewał się wojny, prawdziwej wojny, a tak… miał pewność, że jego Wioska będzie bezpieczna. - Mój przyjaciel objął stanowisko Raikage, po tym jak wybito cały klan Yotsukich – kontynuował Kōsuke.  - Pański syn pomógł w przywracaniu pokoju, dlatego tutaj jesteśmy.

Sasuke ledwo widocznie zagryzł wargę.

Irie wyciągnęła zwój.

- Mamy oficjalną informację i traktat pokojowy, Hokage-sama – powiedziała.

Naruto przyjął zwój i odpieczętował go. Szybko przeczytał pierwszą część. Wiadomość była prawdziwa.

Starszy Uzumaki pokiwał głową do Sasuke.

- Ale jak? – spytał Uchiha. – Jesteście jeszcze tacy młodzi. – Spojrzał się na nich. - Ile wy macie lat?

- Władza i siła należy do młodych – odpowiedział Kōsuke. – Wy w wieku szesnastu lat poszliście na Wielką Wojnę.

- Ren nie powinien… – zaczął Naruto.

Irie mu przerwała.

- Ren jest dużym chłopcem – powiedziała kobieta o włosach w kolorze wiśni. – Lada moment a wszystko się zmieni – dokończyła tajemniczo.

Naruto rzucił się do syna, jakby znowu bał się, że Ren… Wtedy odszedł znowu na tak długo. Przytulił go.

- Wejdźcie do Wioski – powiedział Sasuke, wpuszczając grupę z Chmury.

- Powinieneś chociaż coś powiedzieć – jęknął Uzumaki do syna.

- I prosić o pozwolenie? – odparł Ren od razu. - Wielkich czynów nie dokonuje się poprzez pozwolenie.

*

W Wiosce zapanowało wielkie poruszenie, gdy oficjalnie ogłoszono pokój. Zorganizowano święto. Ludzie przebrani w kimona wieczorem wyszli na ulice, a w parku przy Gorących Źródłach postawiono stragany z jedzeniem i zabawami.

Grupę z Wioski Chmury traktowano jak wybawców. W końcu przynieśli wiadomość o pokoju.

Kōsuke i Irie stali obok Naruto i Sasuke na wybudowanym podwyższeniu.

Ren stał obok Setsu w tłumie. Objął na chwilę swoją matkę. Wyglądała pięknie. Spojrzał na jej brzuch, miała w sobie jego braciszka bądź siostrzyczkę. Przez chwilę chciał myśleć… że Sasuke sam nie zamierza przeprowadzić zamachu stanu i obalić Naruto. Że wcale nie zlecił własnej córce zabicie Lena. Że chce dobrze dla Wioski. Że wszystko będzie dobrze.

Spojrzał na shinobich z Wioski Piasku. Ekipa wsparcia już nie była potrzebna, ale mimo to postanowili świętować ten dzień, ponieważ pokój wszędzie jest dobry.

Widział śmiejącą się Makedą przy Ashu, a obok Azulę z Kelsą.

- Wszyscy są tacy radośni – powiedziała Hinata.

- Nadszedł nowy dzień, pokój jest bardzo ceniony – odpowiedział.

- W przyszłości to wy będziecie o niego dbać – powiedziała zamyślona.

- Mamo, my już o niego dbamy – poprawił ją.

Rozejrzał się i zobaczył Katona, który trzymał za rękę Asokę.

Słońce kuliło się ku ziemi, a oficjalne wystąpienie się zakończyło. Zaczęły się za to zakłady i prawdziwa zabawa. Stragany były oblegane przez przechodniów. Rozpoczęto konkursy w łowieniu rybek z akwarium czy rzucaniu rzutkami.

Spojrzał na Setsu, który się zarumienił, gdy zauważył wzrok Rena.

- No, co? – spytał się Uzumakiego fiołkowooki i udał, że strasznie zainteresowało go coś daleko, bo odwrócił głowę.

- Nic – odpowiedział i złapał podbródek chłopaka. Przyciągnął go w swoją stronę i przyłożył wargi do jego ust. Jak muśnięcie motyla. Chciał się cieszyć tym spokojem.

*

Ren usiadł na skalnej głowie swojego ojca na Górze Kage i obserwował wstające Słońce. Dopiero zaczynało się robić jasno.

Koło niego nagle pojawił się Kōsuke. Szybko wyczuł jego chakrę.

Grupa z Wioski Chmury musiała wracać do domu. W końcu było tam mnóstwo rzeczy do zrobienia. Czekało ich sporo roboty.

- To był piękny dzień i noc – powiedział oczarowany. – Jak ja bym chciał, żeby wszystkie takie były.

- Mogą być – odpowiedział Kōsuke, siadając obok. – Ale najpierw musi się dużo zmienić.

- Wiem – przyznał rację. – Wszyscy byli tacy szczęśliwi. Chciałbym, żeby Len to widział – rozmarzył się. Zamknął oczy, jakby chciał wyobrazić sobie, że jego brat jest tuż obok.

- Wiesz, że Len musiał zginąć. Tak miało być, żebyś ty mógł chronić tę Wioskę, żebyś mógł zapobiec większemu złu – przerwał na chwilę, patrząc jak jego słowa zabolały Rena. – Żebyś mógł dokonać czegoś wielkiego, żebyś uratował rodzinę i bliskich. Żebyś wreszcie otworzył oczy – powiedział dobitnie.

- Wiem, kim byłem. Nie wiedziałem nawet, co to ból – przypomniał sobie. – Nie miałem pojęcia, jak wygląda życie shinobi. Byłem jak… w ochronnej bańce.

- Musisz go pomścić – Kōsuke zmusił Rena, aby ten otworzył oczy i spojrzał na niego. – A ja swojego ojca – dopowiedział. – Jun wypełni swoje przeznaczenie. Zrobi to i zabije Sasuke.

- Dlaczego ty wtedy postanowiłeś… - urwał blondyn.

- Ja na nic nie miałem wpływu. Los mnie do ciebie zaprowadził.

-------------------------------------------

Witajcie, Skarby!

Taaaaak.... Kōsuke coraz bardziej miesza i wprowadza krok po kroku zamęt. 
PS: Dzisiaj wróciłam z wakacji ;) Będę nadrabiać zaległości na blogach.