Zostanie Blizna - 13

Stłamszone Uczucia

Makeda zastanawiała się, gdzie obecnie jest Ren albo chociaż sensei Shikamaru, który powinien razem z nią być loży i czekać na kolejny pojedynek. Była pewna, że razem z Temari – sensei drużyny Piasku poszli flirtować na osobności. Zamiast tego słuchała krzyków Katona i Chase’a, którzy znowu spierali się, który z nich by wygrał.

Jak dzieci.

- Słuchaj, Uchiha – warknął syn Gaary. – Ryo jest wspaniałym ninją, a dzisiaj jednorazowo powinęła mu się noga – tłumaczył szybko.

- Przypadek? – spytał się z błyskiem w oku i uśmiechem tak przypominającym Sasuke. – Na pewno nie – Zaśmiał się lekko różowowłosy.

- Nawet go nie zraniłeś – powiedział pewnie. - Tylko prawie udusiłeś, to nie była walka, to było nieludzkie… - bronił swojego przyjaciela.

- Lepiej, żebym go zabił? – spytał się Katon.

- Katon, przestań – przywołała go do porządku Asoka. Bolało ją zachowanie przyjaciela. Gyatamaru położył dłoń na jej barku.

- Hej, nie lepiej po prostu spróbować się zaprzyjaźnić? – spytał Gya, próbując rozluźnić atmosferę i mrugnął do Hane, która fuknęła i odwróciła się do niego bokiem.

- Dokładnie – poparła go Asoka. – Pamiętajmy, że to tylko Egzamin i wszyscy możemy zdać. Nie musimy się kłócić – dodała z uśmiechem.

- Asoka… lepiej się nie wtrącaj w ich sprawy – pouczyła Azula, odgarniając długie włosy. Inuzuka zamknęła usta i opuściła głowę potulnie. Cały czas była jej podnóżkiem.

Makeda aż zasłoniła sobie uszy rękami. Nie mogła ich słuchać. Ash może już nigdy nie być w stanie korzystać z chakry, prawie zabił się zakazanymi technikami. Ryo przestał oddychać, a reszta walczących już zawodników miała obrażenia. Jak mogli po prostu tak stać i się kłócić, kto jest silniejszy. Najgorsze, że zostało tylko kilka osób – jej siostra, kuzyn, Gyatamaru, Jun i najstarszy z nich wszystkich chłopak z Wioski Ukrytej w Chmurach. Cieszyła się, że przynajmniej Katon już walczył i ona będzie z kimś innym.

Patrzyła, jak czas przerwy się kończy, a do loży wchodzi między innymi wszyscy sensei’owie i Ren.

- Byłam u Ryo – powiedziała Temari do swojej drużyny – Jego stan jest już stabilny i przetransportowują go do szpitala.

Chase i Hane kiwnęli głowami na znak zrozumienia.

- Pora na kolejną walkę – krzyknął z Areny Sasuke Uchiha.

Ren aż wzdrygnął się na głos drugiego Hokage. Cieszył się, że to jego ojciec dzisiaj objął urząd, a nie Sasuke, bo na myśl, że to on mógłby decydować o jego walkach… Nie…

- Teraz będzie moja kolej – szepnęła Makeda, a Ren spojrzał się na nią. Wyglądała na spiętą.

- Azula i Makeda Hyūga – powiedział głosem, jakby obie skazywał na wyrok.

Neji wciągnął głośno powietrze, a Hinata położyła mu rękę na ramieniu.

- Dadzą sobie radę – szepnęła do kuzyna.

- Nie o to chodzi, Hinata-sama – odrzekł szybko, spoglądając na córki.

W mgnieniu oka doskoczyły do Sasuke i stanęły na środku Areny, spoglądając na siebie.

Makeda nie mogła uwierzyć w całą tą sytuację. Musiała walczyć z Azulą chociaż wiedziała, że pokonała by ją w ciągu paru sekund, gdyby aktywowała Byakugana. Musiała jednak go ukrywać, bo inaczej…

Azula wydawała się być nadal zła zachowaniem siostry. Utrudniła jej cały drugi etap Egzaminu. Uwięziła własnego ojca w lodowej klatce. Przez nią właściwie Setsu ucierpiał. Do tego nie pokazywała się w domu i od paru dni nocowała w domu Hokage.

- Jesteśmy siostrami. – Azula westchnęła głęboko. - Walczmy tak, aby się nie skrzywdzić. – Miała dobre intencje, uważała też, że siostra jej nie zagrozi i szybko wygra walkę dzięki swoim sierpom i sprytowi.

Makeda kiwnęła głową. Chciała wygrać i miała powód, aby grać trochę ostrzej. Obawiała się, że to spokojne podejście to tylko strategia Azuli. Po za tym chciała mieć wreszcie spokój w domu. Nie mogła być gorsza, nawet gdyby przegrała to lepiej, żeby i ona zdała ten Egzamin.

- Gotowe? – spytał Sasuke zimno.

- Tak – odpowiedziała Azula za nie obie. Czarnowłosa uśmiechnęła się do mężczyzny i pomachała ręką, gdy odchodził na skraj Areny. Cała ona.

Makeda postanowiła działać i atakowała Azulę lodem. Ostre wstęgi zmrożonej wody unosiły się i opadały, oplatając stale starszą siostrę. Dziewczyna uskakiwała i tylko robiła uniki.

Jednak nie mogła tylko uciekać. Na jej udzie pojawiło się płytkie cięcie, z którego nawet nie popłynęła krew. Ruszyło ją dopiero to, jak Makeda postanowiła zagrać ostrzej i przez obcięła jej kosmyk długich, błyszczących włosów w czarnym kolorze.

 Przegryzła swoje pełne usta, najwyraźniej nie sądziła, że jej siostra będzie atakować tak nieustępliwie.

- Twoim żywiołem jest lód, ale ja też mam swój – wycedziła Azula.

Makeda szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Nie miała pojęcia, że Azula opanowała jakiś żywioł. Zawsze myślała, że walczy tylko bronią jak ich matka. Patrzyła jak siostra z gracją podciąga swoje czarne rękawiczki do łokci i zza czarnej opaski ninja zawiązanej na talii wyjmuje dwa sierpy.

- Żywioł? – spytała z niedowierzaniem Makeda.

- Mam wietrzną naturę i wykorzystam ją lepiej niż Ryo, Makedo. – Mrugnęła do siostry.

Azula zaczynała przecinać wstęgi lodu cienkim, szybkim i mocnym strumieniem powietrza. Robiła nawet ostre rozcięcia na ścianach. W pewnym momencie jedna z kolumn na widowni zawaliła się od uderzenia Azuli. Arena niszczyła się coraz mocniej.

Czarnowłosa zaczęła się obracać i wręcz tańczyć z wstęgami lodu. Wydawała się cieszyć z walki. Zamrożona woda zaczęła głośno upadać na ziemię, a jednocześnie Makeda traciła nad nią kontrolę. Azula zbliżała się do niej. Jej atak już nie miał sensu i tylko przedłużał całą walkę. Makeda zaczęła cofać się i kierować się jak najdalej siostry. Niespodziewanie ostatnia wstęga została przecięta powietrzem tuż przed jej twarzą. Makeda opierała się o ścianę Areny, a Azula celowała w nią sierpem. Jej brązowe oczy wyrażały pewność.

Azula zrobiła kolejny krok i wbiła krzyżowo swoje dwa sierpy w ścianę idealnie na wysokości szyi Makedy tak, że ta nie mogła prawie oddychać. Tu kończyła się miła i kochana Azula, zaczynała pokazywać swoją prawdziwą postać.

- Wygrałam – powiedziała pewnie do Sasuke. – Możemy już zakończyć tę walkę? – spytała, odkręcając się do mężczyzny i odgarniając piękne włosy z twarzy za siebie. Tłum zaczął wiwatować, kiedy ta uśmiechnęła się szeroko, ukazując białe zęby.

Makeda zacisnęła mocno oczy i zęby.

- Nie! – krzyknęła niespodziewanie dziewczyna, powodując wyciszenie się tłumu. – Myślałaś, że jesteś silniejsza? – powiedziała do siostry, która spojrzała na nią. – Że ci się wszystko należy? – kontynuowała. – Moje oczy też chcesz dostać? – wysyczała z nienawiścią i żalem w głosie.

- Co? – spytała się nic nie rozumiejąc Azula. – O czym ty mówisz?

- Nie oddam ci moich oczu! – krzyknęła Makeda, łapiąc za rączki sierpów.

- Nie chcę ich – odparła szybko Azula z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- Ale ojciec mi je zabierze i da tobie – Makeda zaczęła szybko oddychać, już nie mogła kontrolować swojego żalu i rozszalałych emocji. Czuła ból w sercu.

Azula gwałtownie zbladła i z przerażeniem spojrzała na ojca na loży. Neji stał ze złożonymi rękami, a jego twarz była… zawiedziona? Prawdopodobnie nie chciał, aby Azula dowiedziała się w taki sposób o jego planie. Była jego oczkiem w głowie, chciał dla niej jak najlepiej. Uważał, że to ona powinna odziedziczyć Byakugan, a nie Makeda, która przynosi mu tylko niezadowolenie.

- Nie może tak być… - rzekła, otwierając usta. Nadal patrzyła się na ojca, który odwrócił głowę. – To prawda – zakończyła cicho.

- Miałaś je dostać, gdy tylko opanuję Byakugana! Nie pozwolę na to – powiedziała ze złością. Całe życie czuła ten ból. Oprócz fizycznego, bo była dosyć niezdarna i co rusz się raniła, to jeszcze dochodził nacisk psychiczny od strony Nejia. Że jest gorsza, że nie taka, jaka być powinna.

Wyglądała gorzej niż Azula. Cała w plastrach, które miała nawet na policzkach. Związywała półdługie, brązowe włosy w dwa niedbałe, wysokie kucyki po bokach głowy. Nosiła szary bezrękawnik zapięty pod samą szyję z symbolem klanu i obcisłe, bordowe spodenki do kolan oraz opaskę ninja mocno zaciśniętą na czole w tym samym kolorze. Miała ochraniacze na kolanach i łokciach, które ją asekurowały. Brakowało jej tej dziewczęcej gracji. Odstawała od reszty klanu, a jej subtelność nosorożca wcale nie pomagała.

To właśnie ból był częścią jej życia. To on ją definiował.

- Byakugan! – krzyknęła Makeda, a na jej twarzy pojawiły się żyłki od skroni po oczy.

Azula natychmiast odskoczyła od siostry. Wcześniej puściła rączki sierpów, które przejęła Makeda i uwolniła od nich swoją szyję. Zyskała jej główną broń.

I to była jej wygrana. Momentalnie dopadła siostrę i zablokowała podstawowe punkty chakry Azuli. Czarnowłosa runęła na ziemię. W pewnym momencie naprawdę bała się o siebie, nie poznawała Makedy, a może  w ogóle jej nie znała.

Neji krzyknął tylko zza loży, nie mogąc patrzeć na porażkę swojej pierworodnej.

- Wystarczy – krzyknął Sasuke, patrząc na ojca dziewczyn. – Azula Hyūga jest niezdolna do walki. Wygrywa Makeda Hyūga – powiedział szybko i przywołał ręką grupę medyków z noszami. Pewne było to, że dziewczyna nie wstanie samodzielnie.

Sasuke uśmiechnął się w tym swoim stylu. Całe to przedstawienie, ta walka pozostawiła wiele do myślenia. Dziewczyna dużo ukrywała i był pewien, że w przyszłości będzie niezłą kunoichi, może mu się nawet przyda.

Neji od razu zeskoczył z loży i wziął córkę na ręce. Spojrzał na nią łagodnie, wiedział, że nie była niczemu winna i gdyby Makeda nie ukrywała Byakugana, to natychmiast opracowałaby odpowiednią strategię i wygrała.

Nie chciał nawet spojrzeć na Makedę, musiał wiele przemyśleć. Jak będzie się zachowywał, gdy córka wróci do domu? Co na te wiadomości powie Tenten? Czy jednak zabrać Makedzie oczy? Co dalej robić albo czy może ją szkolić? Tego na razie nie wiedział.

----------------------------------------------------------

Witajcie, Skarby!
Przyszły tydzień to koszmar, ale mam nadzieję, że będzie dobrze. 

Co sądzicie o Makedzie? Ja osobiście ją uwielbiam. 
A co w takim razie sądzicie o Azuli?